Historia

Historia Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej sięga XIX wieku, kiedy to na polecenie biskupa we Wrocławiu ks. Jan Schneider założył stowarzyszenie opiekujące się dziewczętami poszukującymi pracy, które często były narażone na przemoc i wyzysk. Szerszym problemem towarzyszącym temu zjawisku było zagubienie się w sytuacji wielkomiejskiego chaosu, wyobcowanie ze środowiska rodzinnego oraz, co najboleśniejsze, uleganie pokusom osiągnięcia szybkiego zysku przez prostytucję. Inicjatywa ks. Schneidera stwarzała możliwość ucieczki i uzyskania pomocy w krytycznej sytuacji.

Dn. 8 grudnia 1854r. ogłoszono dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. W tym samym czasie Założyciel poświęcił stowarzyszenie nazywając je Stowarzyszeniem Najświętszej Maryi Panny, coteż, po zatwierdzeniu Konstytucji przez ówczesnego biskupa Wrocławia, przyjęto jako początek powstania Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej. W roku 1897 papież Leon XIII ostatecznie zatwierdził istniejącą Kongregację, przyznając jej prawa papieskie dekretem zwanym Decretum Laudis. Ostatecznego zapisu prawnego dokonał Papież Pius XI w 1932 r.

W ciągu swojej 150-letniej historii Zgromadzenie rozszerzyło zakres działania apostolskiego oraz objęło swoim zasięgiem nowe terytoria. Jesteśmy dla tych najsłabszych i tych zepchniętych na margines społeczny: staramy się chronić dziewczęta przed prostytucją i otaczamy opieką kobiety doświadczające przemocy. Chcemy także uczestniczyć w wychowaniu młodzieży, dlatego prowadzimy internaty i  bursy. Opieka nad chorymi i starszymi jest również przedmiotem naszego apostolstwa. Praca w szpitalach, domach starców, hospicjach oraz ośrodkach dla niepełnosprawnych jest ogromnym wyzwaniem, zwłaszcza dzisiaj, kiedy takich ludzi uważa się za bezużytecznych. Praca z dziećmi w przedszkolach, domach dziecka i katechizacja w szkole stawia przed nami szerokie pole oddziaływania na ich wychowanie, a młodzież może u nas otrzymać przygotowanie do pielęgnacji chorych. Nie można też pominąć zaangażowania społecznego sióstr w doraźną pomoc bezdomnym. Kuchnie dla ubogich i pomoc emigrantom są także naszym wkładem w walkę z biedą. We wszystkich rodzajach działalności dużą wagę przywiązujemy do duszpasterstwa, jak np. nauki religii, rekolekcji itp.

Zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej zostało powołane do życia we Wrocławiu, dzięki inicjatywie Ks. Jana Schneidera. Należał on do osób, które angażując się społecznie, chciały w wymierny sposób zapobiegać narastającym ciągle problemom systemu sprzyjającego deprawacji słabych. Przykładem dla niego byli współcześni mu: Adolf Kolping w Kolonii, Eduard Mueller w Berlinie, czy też Wilhelm Ketteler w Mainz .

Dnia 18 lutego 1999r. w diecezji Katowice rozpoczął się proces beatyfikacyjny naszej siostry Dulcissumy , Heleny Hoffmann – Sługi Bożej.

Urodziła się 07 lutego 1910 r. w Zgodzie na Śląsku, gdzie też poznała siostry Maryi Niepokalanej i postanowiła wstąpić do Zgromadzenia. Pokonując pewne trudności ostatecznie w roku 1928 została przyjęta do Kandydatury we Wrocławiu. Wkrótce zaczęły się u niej pojawiać oznaki poważnej choroby, która w zasadzie dyskwalifikowała ją od kontynuowania życia zakonnego, lecz mimo obowiązujących przepisów przełożona generalna postanowiła dopuścić ją do obłóczyn. Siostra Dulcissima z pełną świadomością przyjmowała cierpienia, ofiarując je za Zgromadzenie. Po licznych badaniach postawiono diagnozę: był to rak mózgu i nikt nie chciał się w tamtym czasie podjąć operacji. Prognozy były także nieobiecujące. Życiu siostry Dulcissimy towarzyszyły liczne objawienia. Już w dzieciństwie ukazywała się jej św. Teresa z Lisieux, która była jej przewodnikiem w życiu duchowym.

Zewnętrzną oznaką  przynależności do Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej jest medalion, który nosi nazwę „cudownego medalika” i związany jest z objawieniem się Matki Bożej św. Katarzynie Labourè (Paryż 1830r.). Maryja ukazała się jej jako Niepokalane Poczęcie, obiecujące wiele łask każdemu, kto się zwróci o pomoc. Św. Katarzyna, za pozwoleniem biskupa Paryża, rozpowszechniała medaliki wśród wiernych i cieszyła się niezliczoną ilością cudów, uzdrowień i wysłuchanych modlitw tych, którzy nosili je z ufnością we wstawiennictwo Maryi. Szybko nazwano je „cudownymi medalikami”, które rozprzestrzeniły się po całym świecie. Na medaliku wokół Madonny utworzył się napis: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”, który stał się także dla naszego Ojca Założyciela nieodłącznym aktem wiary i czci oddawanej Maryi. Pozostawił nam tę modlitwę, jako szczególną spuściznę i znak jedności.